Dört mum yavaşça yanıyordu.
Ortam çok yumuşaktı ve konuştukları duyuluyordu.
İlki atıldı söze :"Ben BARIŞIM. Artık kimse benim yanık kalmamı sağlamıyor ,sanırım söneceğim." Alevi hızla azaldı ve bütünüyle söndü.
İkinci mum dile geldi: "Ben İNANCIM! Neredeyse herkes benim artık gerekli olmadığımı düşünüyor , o nedenle daha fazla yanık kalmama hiç gerek yok." Konuşmayı bitirdiği anda hafif bir rüzgar esti ve hemen söndürdü onu.
Üzgünce üçüncü mum sırası gelince konuştu: "Ben SEVGİYİM. Ve yanık kalmak için artık gücüm kalmadı. İnsanlar beni bir kenara attı ve önemimi anlamadı. Kendilerine en yakın olanları bile sevmeyi unuttular." Ve hiç zaman yitirmeden diğerleri gibi o da söndü.
Ansızın.. Bir çocuk , odaya girer ve üç mumun yanmadığını görür.
"Neden yanmıyorsunuz !? Sizin sonuna kadar yanmanız gerekiyor." Bunu söyleyerek çocuk ağlamaya başlar.
Bunu duyan dördüncü mum dile gelir :"KORKMA! Ben hala yanıyorken diğer mumları yeniden yakabiliriz.
"BEN UMUDUM .."
Bu hikayeyi paylaşmamdaki amacı şu sözlerle ifade etsem yeterli olacaktır sanırım.
^^ Umudunuzu asla kaybetmeyin. Ve kimsenin umudunu(zu) kırmayın (kırmasına izin vermeyin) .Unutmayın belkide sahip olduğu(nuz) TEK şey aslında odur! ^^
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder